Achter gebleven leven
Ze zat daar maar wat te dagdromen met zijn foto in haar hand
En ze droomt van de overkant en zoekt een weg om daar te komen
Maar ze vindt hem niet
Ze zal moeten wachten wie weet hoevele weken
Tot op de dag dat ook haar gebroken hart zal breken
Zo'n 15 jaar geleden trok ik als jonge meid van 24 naar het ondernemingsloket om 't Vergeet-mij-nietje op te starten. De bediende vroeg me de inhoud van de organisatie toe te lichten. Toen ik vertelde dat ik ging werken rond de zogenaamde "rites de passage" in een mensenleven met de nadruk op de laatste levensfase en het levenseinde, kreeg ik een bedenkelijke blik als antwoord. Hij legde zijn pen neer (ja, toen werd er nog een beetje geschreven), zette zijn bril op het puntje van zijn neus en vroeg me op een belerende toon hoe ik daar als jonge vrouw in hemelsnaam bij kwam. Waarom ga je "zo iets" doen? Ik stond met mijn mond vol tanden omdat ik me als het ware moest verantwoorden voor "mijn passie" en kreeg er toen niet meer uit dan "omdat ik dat wil en het belangrijk vind". Zijn voorhoofd fronste en hij trok zijn schouders op terwijl hij zei: "ok, das raar". Hij nam zijn pen weer op, zette zijn bril recht, draaide zich naar zijn PC scherm en deed het nodige. Ok, dat was raar.
Ik wist perfect wat ik wilde doen, dat ik het van levensbelang vond om het te kunnen en te mogen doen maar bleef zoeken naar het waarom. Wat dreef me? Het antwoord was me lange tijd niet duidelijk. Ondertussen weet ik wel beter. Taboes uit de wereld drijven, dat is het waarom van mijn organisatie. Dat is mijn waarom, het waarom van mijn leven.
De mens creëert zelf taboes rond bepaalde thema's. Waar niet over gesproken wordt, dat wordt immers ook niet zo intens gevoeld. Men denkt op die manier veiligheid en rust te creëren, terwijl men door het afsluiten van die gevoelens net meer pijn veroorzaakt, soms zelfs letterlijk. Hoe vaak zijn lichamelijke klachten geen veruitwendiging van onverwerkt verdriet, gevoelens die zich wreken... wat er in zit, moet er ooit weer uit.
Laten we spreken over niet ok zijn, over verdriet, over afscheid, over sterven, over dood, over rouwen, ... net zo makkelijk als we spreken over liefde, leven en trouwen. Laten we spreken over de cirkel van het leven en via verbinding ervoor zorgen dat we in tijden van verandering komen tot een krachtige herinnering. Laten we spreken...
't Vergeet-mij-nietje, omdat het onbespreekbare besproken zou worden...
Via verbinding in verandering tot herinnering!